گفتمان ترجمه در شاهنامه فردوسی
چکیده
گرایش ایرانیان شاعر و ادیب به فارسی نویسی بعد از ورود اسلام شدت یافت. اسلام با زبان عربی وارد ممالک غیر عرب شد و زبان فرهنگ این اقوام را تحت تأثیر قرار داد. ایرانیان تنها اقوامی بودند که با قبول دین جدید زبان و فرهنگ ملی خود را حفظ کردند، بلکه در حفظ حدود و شریعت قرآن و مأثورات نبوی (ص) تلاش بی وقفه‌ای نمودند و بسیاری از این آثار را به زبان فارسی ترجمان شدند. فردوسی (330-411 ه.ق) از تحصیل کرده‌های قرن چهارم هجری است، وی در به‌کارگیری زبان ملی خود اصرار دارد و این کوشش را در شاهنامه به‌وضوح نمایانده است. این تحقیق در نظر دارد به شیوه تحلیل محتوا واژگان دیباچه شاهنامه را به‌عنوان نمونه در حوزه ترجمه نقد و بررسی کند، که فردوسی در این جریان تا حدود نود درصد واژگان مستعمل خود را از برابر نهاده‌های فارسی انتخاب می‌کند و با آگاهی از کاربرد واژگان عربی پرهیز می‌نماید.
چاپ‌شده
2017-08-06
ارجاع به مقاله
Poshtdar, A.-M., & Saeedi, S. (2017). گفتمان ترجمه در شاهنامه فردوسی. فصلنامه مطالعات ترجمه ایران, 14(56). Retrieved از https://www.journal.translationstudies.ir/ts/article/view/416
شماره
نوع مقاله
مقاله علمی-پژوهشی
مجوز
Copyright Licensee: Iranian Journal of Translation Studies. This article is an open access article distributed under the terms and conditions of the Creative Commons Attribution–NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0 license).
